dinsdag 6 november 2007

Verschillen

Ik wil al heel lang posten over de subtielere verschillen hier. Welke tijd is meer gelegen dan de tijd waarin ik eigenlijk mijn Japans-speech moet oefenen? Stiekem heb ik al heel erg vaak geoefend en wordt het een beetje eentonig. Telkens "(onderwerp) wa (iets) desu". Oja, ik ging naar het feestje van de Japans club en we keken Dororo, een Japanse samurai film vol bloed en zwaarden en algemene coolheid. Het is mijn nieuwe favoriete film.

Oké, nu echt:

Hajimemashoo! (Let's begin.)

Het papier. Het papier hier is korter en dikker. Serieus! Geen A4, precies. Het verschilt niet veel, maar het verschilt.
School is leuker. Dat ligt trouwens niet aan de docenten; docenten hier hebben alleen meer tijd om de les leuk te maken, omdat ze er negentig minuten voor hebben, geen krappe vijftig. Voor een repetitie spelen we spelletjes die de lesstof behandelen en dat helpt echt. Je wordt ook meer bij de hand genomen. Minder tijd voor huiswerk trouwens!
Het schoolsysteem is minder eerlijk. De kwaliteit van een school in Oregon hangt af van hoeveel de school district betaalt ervoor, wat betekent dat rijke kinders goed les krijgen en arme kinderen minder goede lessen en materialen krijgen.
Verwachtingen. Iedereen wil een A, wat betekent dat je hoger dan 90% moet scoren telkens. Het wordt bijna van je verwacht. Boven 80% als het écht slecht gaat. Maar daaronder? Nee joh. Dat is wel erg laag. (Ik mis een systeem waar een zes acceptabel is.)
Wiskunde. Hier doen ze veel minder dingen met een rekenmachine. Meeste repetities zijn zonder rekenmachine. Zucht! (Ik sta overigens nog steeds een D.)
Waar je mag eten. Dit klinkt misschien heel raar maar ik mis echt dat je in de gang mag eten. Op school moet je per sé naar de cafeteria als je wil eten, en daar is het altijd zo druk.
Geen klassen. Je hebt geen vaste klas of mentor. Iedereen voor zichzelf! Je hebt wel een councillor. En er is een school psycholoog. Dus het is niet heel erg zoals overleven in de jungle, maar toch!

Zo, dat waren er een paar. Nu ben ik moe en ga ik mijn Japans speech verder oefenen tot ik in slaap val. Jaa ne!