Tijd vliegt

Het is al december, Sinterklaas is geweest en Thanksgiving was meer dan twee weken geleden. Soms vraag ik me af of elk jaar drukker wordt of dat tijd gewoon sneller gaat. Gelukkig vraagt iedereen zich dat af, dus ik hoef me niet bijster creatief te voelen bij die gedachte.

Thanksgiving vierden we gewoon thuis met zijn vieren. Het was heel gezellig, en we droegen blijde feesthoedjes dus de dag kon echt niet stuk. In november had ik bijna elke week wel een vrije dag, dat was echt relaxed. Nu niet meer - maar nu is de wintervakantie zo dichtbij dat ik ook best graag alles gewoon achter de rug wil hebben.

Leven is veranderd sinds mijn laatste post. Mijn wiskunde cijfer is een stijgende lijn. Dat is echter deels door het feit dat ik bijna elke pauze bij mijn docent ben voor extra hulp. Het grootste verschil is niet mijn wiskunde cijfer, gelukkig: ik ben heel erg hard aan het leren autorijden. Om de dag, na school, voor 2 uur. Het is heel vermoeiend, maar heel leerzaam.

Ik rijd met mijn instructeur (Chuck) en Julia, een meisje van Lakeridge (de andere Lake Oswego school). Julia en ik wisselen het rijden dan af en moeten van elkaar leren. Het is best wel gezellig. Chuck is meestal heel serieus, maar hij maakt af en toe geweldige grapjes. Zo was ik door Portland aan het rijden en wees hij naar een man met een baard langs de weg en zei hij:

"That's Valerie's new boyfriend. She told me she likes men with beards."

Het klinkt nu heel gaar en willekeurig, maar... wacht, eigenlijk is het dat ook. Hoedanook leuker dan de hele weg maar overhoord worden over verkeersregels. Bijna elke keer dat we rijden regent het trouwens; ik ben bang dat ik hierna niet meer kan rijden zonder de ruitenwissers aan omdat ik ze zo gewend ben. Het is trouwens best eng om in de plensende regen 55 m/h te gaan. (88 km/h) Je kan geen steek zien en toch ben je in een razend tempo over de snelweg aan het scheuren. Nouja goed, het zal wel wennen.

Naast autorijden en wiskunde is er nog altijd Japans als mijn favoriete gespreksonderwerp. Met Japans hebben we geleerd hoe je zegt dat je van iemand houdt, iemand haat, en dat je iemand niet uit kan staan. Dat is heel handig, want ik vertel constant hoe aardig ik mensen vind in het Japans. Mijn familie introductie kreeg ik trouwens 100 procent voor.

Oja! En ik heb een ontleed lijk gezien met een biologie schoolreisje. Het was heel interessant, maar voorlopig eet ik even geen vlees. Over eten gesproken: ik ben vijf kilo afgevallen sinds ik ben verhuisd. Juich echter niet, want ik vermoed dat het mijn spiermassa is die verdween, en geen vetlaag.

Goed, dat was het zo'n beetje. Leven is gezellig. Ik heb leuke vrienden, en ik geniet, maar ik kijk ook heel erg uit naar later deze maand wanneer ik jullie weer zie.