We bouwden deze stad op steen en rol

Met zo'n informatieve titel weten jullie vast al wat jullie moeten verwachten in deze post. Nee? Oh, nouja, dan kom je er zo achter.

Ten eerste, één woord: varkensfoetus. Dit is het sensationele gedeelte van de post, die eigenlijk aan het einde zou moeten zodat jullie blijven lezen. Omdat ik dat soort commerciële onzin tegen ga in mijn blog zal ik dit voorval het eerste vertellen, aangezien dat min of meer chronologisch is.

Met 'Human Physiology & Anatomy', een heel leuk vak, moesten wij de spieren in een big aan kunnen wijzen in de praktijk. Dat betekent opensnijden, vellen en hier en daar het connective tissue en het vet wegschrapen. Geen pretje, vooral wanneer je op de droogste dagen al een zwakke maag hebt. Daarentegen ook geen ramp. De foetussen (even groot als een net geboren big) zaten eerst in grote vaten conserveermiddelen te drijven. Alhoewel, ze waren uiteraard dood dus het was meer zinken dan drijven. In ieder geval, ik moest een dood biggetje van de bodem van een groot vat vol conserveermiddelen pakken en in de bak die mijn partner vasthield neerleggen. Het probleem? Ik had wel een handschoen aan, maar het biggetje leek te diep te liggen om te pakken zonder een handschoen vol conserveermiddel-en-dode-big sap te krijgen.

Dit was mijn roeping. Mijn missie. Ik moest en zou het biggetje uit het vat halen en in het bakje leggen. Falen was geen optie.

Drama achterwege, het lukte me zonder een vieze hand te krijgen. Ik trok het biggetje aan haar pootje omhoog en kon haar toen uit het vat tillen met twee handen. Ze was verrassend zwaar en ze leek op een big zoals je op de kinderboerderij ziet, behalve dat er een beetje navelstreng aan haar zat en ze een snee had achter haar oor waar ze geïnjecteerd was met spul om haar goed te houden. Ze was ook een beetje verkleurd, gelig, net zoals het dode mens die ik een paar maanden geleden zag met het biologie reisje.

Eerst zien wat ze was. Een meisje. Dat zie je aan het feit dat ze geen vage knobbel had onder haar staart en eh... een extra gaatje ofzo. Het was wel heel grappig toen mijn partner de sekse van het biggetje dacht te weten omdat het beest tepels had. Ik herinnerde haar dat jongens ook tepels hebben. Het was niet erg dom verder, want soms vergeet je dat soort dingen, vooral terwijl je in een wolk conserveermiddel-geur staat. We noemden ons biggetje Ophelia. Daarna moesten we haar op haar rug leggen en de pootjes uit elkaar houden door ze met touw via de onderkant van de bak aan elkaar te binden. Ik zal niet verder gaan dan dat - het was gewoon knippen en schrapen en weetikveelwat vanaf daar, en ik heb sindsdien geen varkensvlees kunnen eten. Het is trouwens wel heel grappig dat ik in het begin dapper was en langzaam afzwakte in een waas misselijkheid, terwijl mijn partner juist zwakjes begon en op het einde een held was.

Oh, trouwens, voor degenen die het zich afvragen: die foetussen krijg je wanneer zwangere varkens geslacht worden. In plaats van de dode biggetjes weggooien worden ze aan 'de wetenschap' verkocht.

Voor zover mijn ontleed-avontuur. Er zijn ook andere dingen - auto rijden, films kijken met Chaney, foto's voor het jaarboek met de Japans club - maar geen hele nieuwe dingen. Met wiskunde had ik laatst 86% voor een repetitie, en het irriteert me enorm dat ik dat gewoon een slecht cijfer vind. In Nederland vindt je dat een geweldig cijfer. (Ik wel, in ieder geval.) Hier niet.

Over cijfers gesproken, ik heb net finals gehad. Dat is een soort toetsweek, maar dan voor al je vakken alle stof van het vorige half jaar. Geen pretje, maar ook niet onmogelijk. Ik zal weten of het erg is wanneer ik eenmaal mijn cijfers terug heb.

Heb ik al gezegd dat ik in maart kom? Ik kom in maart. (23 tot 30 maart) Yay! Misschien heb ik mijn rijbewijs dan al, maar dat is twijfelachtig.

Nog cooler: ik heb dit weekend een roze Nintendo DS gekocht met daarbij Final Fantasy XII: Revenant Wings. Het is echt heel erg leuk! Veel beter dan de gameboy advanced. (Al is dat te verwachten.) Dat is het wel zo'n beetje.

Doei iedereen, en herinner: De ultieme gemeten waarde van een man is niet waar hij staat op comfortabele momenten, maar waar hij staat in tijden van streven en tegenstrijdigheid. (Het was laatst Martin Luther King Day in Amerika.)

Vakantie

Geweldig. Geweldig geweldig geweldig.

Ik denk niet dat een leukere vakantie mogelijk zou zijn geweest, als ik heel eerlijk ben. Mexico en Bonaire zijn niks bij naar Nederland en allemaal vrienden weer zien!

Het begon echter met familie zien in Schotland. Dat was ook leuk, en het gaf me een beetje tijd om mijn jetlag uit te zitten. Slapen kan op heel veel verschillende plekken, gelukkig:

Op de grond bij mijn oma:



In een restaurant:



Toen ik in Nederland aankwam was mijn jetlag voorbij. Dat was maar goed ook, want ik zou anders heel veel gezelligheid gemist hebben. Het was zo leuk! Gelijk de eerste avond dat ik in Ugchelen was logeerde ik bij Sandra met Esther en Mandy, en die hadden een appeltaart voor me gebakken met de letter V in marsepein erop. Dat was zo lief! Wat ook onsprekelijk lief was was het feit dat Sandra, Mandy en Esther allemaal om half acht opstonden met me de volgende ochtend omdat ik nou eenmaal debiel genoeg was om om half elf in Huizen te moeten zijn. Ik zal niet snel vergeten hoe ik in mijn roze pyjama over straat naar huis rende met een doos appeltaart in mijn handen.

Na even in Huizen te zijn was het tof om te bowlen met iedereen van school. Het was zo raar jullie allemaal weer te zien, maar ook heel leuk. Alsof er helemaal niks veranderd was, terwijl ik al een half jaar in Amerika woon. Dat gevoel kreeg ik trouwens wel vaker terwijl ik in Nederland was. Ik had verwacht dat ik me als buitenstaander zou voelen, of ten minste alsof ik er niet écht meer bij hoorde, maar dat voelde ik totaal niet. Het was met schoolvrienden trouwens wel heel vervelend dat we maar zo kort samen konden zijn - volgende keer dat ik in Nederland ben zorg ik dat we meer tijd hebben. (Als jullie me nog willen zien na mijn verschrikkelijke bowling talent te waarnemen.)

Na mijn rampzalige bowling pogingen (totaal gebaseerd op geluk, richten maakte het alleen maar erger) was het tijd om Rick weer te zien. Het was (net zoals de voorgaande ontmoetingen) heel gezellig, en we poogden samen Final Fantasy 9 uit te spelen de keren dat we elkaar zagen. Dat was echter een onbereikbaar doel. Ik weet niet hoeveel van jullie RPGs spelen zoals Final Fantasy, maar die spelletjes duren minstens 60 uur meestal, en zoveel tijd hadden we niet. Wat ook heel cool was was toen Rick me later in de week Dearly Beloved op de piano leerde spelen. (Dat is het liedje dat speelt op het menu scherm van Kingdom Hearts, voor de onwetenden.) Ik kan hem jammer genoeg nog steeds niet zelf spelen, alleen het deel met de rechterhand. De pedaal op een piano is ook nog steeds een mysterie, maar het komt in de buurt!

Verder waren er nog meer toffe dingen, zoals nieuwjaar en de TaZrum meeting. Met nieuwjaar overleefde Mandy een vuurpijl in haar maag, die (gelukkig) kaatste en een meter van ons af explodeerde. Met de TaZrum meeting overleefden de aanwezigen ik en Sander die 'All I Ask of You' zongen, ook een wonder! Al met al was mijn weekje Nederland een geweldig succes. Ik heb me zo erg vermaakt! De terugreis was ook helemaal niet zo erg - ik was verschikkelijk moe, maar de reis was zo voorbij.

Trouwens, Stefan, ik zag je op de fiets een keer (maar kon niet op tijd roepen), dus we hebben elkaar dit jaar inderdaad meer gezien dan voorgaande jaren.

Nu moet ik nog wachten op de filmpjes en foto's waarop ik mijzelf belachelijk maak op de meeting en is het helemaal af. Zometeen begint het Amerikaanse leven weer - maar ik had een hele leuke pauze tussendoor.

Bedankt iedereen! Alles was super, en ik ga jullie missen zoals een walrus die zijn emmer mist.







Etc.