Een blog bijhouden is zoals een groepproject maken met 100 man. Er zijn misschien veel leuke ideeën, maar er komt nooit wat van.
Of toch wel...?
De zomervakantie is gekomen en gegaan. Mijn laatste zomervakantie van verplicht in het leersysteem zitten. Neem even een seconde om traantjes weg te pinken als jij ook die belangrijke zomervakantie voorbij bent. Klaar? Okee, dan gaan we verder.
Mijn vakken zijn als volgt:
A-day: AP scheikunde, honors Engels, advanced constitutional law, health (dit vak is een lachertje)
B-day: peer tutoring, AP calculus (wiskunde dus), AP government, AP natuurkunde
De grootste verandering zit hem echter niet in mijn vakkenpakket. Ik denk dat het meer in mijzelf ligt. Een goede verandering. Laatst luisterde ik naar het liedje "Watermakers", van Bløf. Eén zin sprak me vooral aan: "Ik verlang niet zozeer meer naar later." Zo is het voor mij. Mijn leven is druk, vol, en ik zou er niks van willen missen momenteel. Voorheen wilde ik de dagen tot vakantie wel eens wegwensen. Dat wil ik niet meer.
Dus, wat is er anders? Nou, ik heb absurd veel vrienden gemaakt dit jaar dankzij de musical waar ik aan mee doe. Ik doe mee aan the Wizard of Oz en moet vrij vaak tot 17.30 op school blijven voor rehearsal. Het is slopend, maar ook erg gezellig.
http://i30.photobucket.com/albums/c325/Valeriewalrus/woz.png
http://i30.photobucket.com/albums/c325/Valeriewalrus/woz2.png
http://i30.photobucket.com/albums/c325/Valeriewalrus/woz3.png
Verder zit ik dit jaar wat dieper in de Amerikaanse tradities. Ik ging vorig jaar naar prom, en dit jaar ben ik naar homecoming geweest. Leuk allemaal. Er werd zelfs een liedje van de Vengaboys gedraaid tijdens homecoming, wat nostalgisch! Dat en het feit dat er op schoolfeesten nog geschuiveld wordt. Dat is toch niet zo in Nederland?
Foto's voordat ik naar homecoming ging:
http://i34.tinypic.com/kdwfgi.jpg
http://i36.tinypic.com/2qn77rk.jpg
Oké dit bericht is nu al veel te lang en ik heb geen zin om meer te schrijven. Ter samenvatting: ik ben blij. Ben ik nu wel "Amerikaans", zoals mensen me al vanaf dag 1 van de verhuizing noemden? Ik weet het niet - bepaal zelf maar.
maandag 27 oktober 2008
vrijdag 25 april 2008
Rijbewijs
Meesten van jullie weten dit al, maar ik heb mijn rijbewijs. Yay! Ik vind het geweldig om rond te rijden in mijn eentje, luidkeels meezingend met mijn muziek - heerlijk!
Anders dan dat is er niet heel veel gebeurt, al is het een tijd geleden dat ik voor het laatst wat zei. Eigenlijk haalde ik gewoon de dag na de vorige post mijn rijbewijs, en ik zei er in die post niks over omdat ik bang was dat ik zou falen en jullie het allemaal zouden weten. Maar het ging allemaal goed dus dat is allemaal prima.
Oh, ik ben een nieuw big aan het ontleden, dit keer in AP bio. Deze is een jongen dus we konden hem Hamlet noemen! En ik werk samen met Ran (een goede vriend van me) dus het is nog leuk om te doen ook. Mijn partner in anatomie is wel aardig maar ik ken haar niet zo goed. Gisteren waren we rond het hart aan het ontleden, en het was fascinerend - alles wat je in je biologie boek ziet, maar dan hoe het echt in elkaar zit.
Verder zijn mijn grootouders hier al een aantal weken, en dat is gezellig. Ze gaan alleen binnenkort weg, wat dan weer ruim gecompenseerd wordt door de Müllertjes die komen. Daar heb ik echt veel zin in, al zal ik waarschijnlijk constant aan het werk zijn. Nouja... constant... af en toe. Het is al bijna zomervakantie hier!
Anders dan dat is er niet heel veel gebeurt, al is het een tijd geleden dat ik voor het laatst wat zei. Eigenlijk haalde ik gewoon de dag na de vorige post mijn rijbewijs, en ik zei er in die post niks over omdat ik bang was dat ik zou falen en jullie het allemaal zouden weten. Maar het ging allemaal goed dus dat is allemaal prima.
Oh, ik ben een nieuw big aan het ontleden, dit keer in AP bio. Deze is een jongen dus we konden hem Hamlet noemen! En ik werk samen met Ran (een goede vriend van me) dus het is nog leuk om te doen ook. Mijn partner in anatomie is wel aardig maar ik ken haar niet zo goed. Gisteren waren we rond het hart aan het ontleden, en het was fascinerend - alles wat je in je biologie boek ziet, maar dan hoe het echt in elkaar zit.
Verder zijn mijn grootouders hier al een aantal weken, en dat is gezellig. Ze gaan alleen binnenkort weg, wat dan weer ruim gecompenseerd wordt door de Müllertjes die komen. Daar heb ik echt veel zin in, al zal ik waarschijnlijk constant aan het werk zijn. Nouja... constant... af en toe. Het is al bijna zomervakantie hier!
vrijdag 4 april 2008
Nederland en nostalgie
Het is een beetje raar om mijn vorige blogpost te lezen na een reisje naar Nederland. Ookal vind ik het hier nog steeds niet "saai"... Nouja, laat ik eerlijk zijn. Wanneer ik in Nederland ben heb ik het een stuk leuker dan hier, al is dat waarschijnlijk ook omdat ik dan vakantie heb en gewoon meer kan doen. En weer doe ik het!
Laat ik even niet nuanceren: Ik zou veel liever in Nederland zijn dan in Amerika. Ik vind het in Nederland leuker.
Zo.
Dat betekent niet dat ik terug wil verhuizen, maar ik vind het wel leuker in Nederland. Alhoewel... dat komt tegenwoordig volgens mij totaal door de mensen die er zijn, niet door het land. Lake Oswego is echt prachtig. Gisteren ging ik wandelen (muziek aan, lekker in de zon) en dat is zeker mooi. De bloesems in de bomen, zonlicht op het meer, gezellige huisjes boven op de berg... Met de omgeving is niets mis. Met mijn vrienden hier ook niet trouwens, maar ik mis jullie wel heel erg, vooral wanneer zo'n reisje naar Nederland me eraan herinnert.
Oh, ja, dat was erg leuk trouwens. Iedereen zien, het dagje op school, naar de Efteling met Rick, die taart bakken, de pannenkoeken en piano extravaganza bij San... op en top vermakelijk! (Mijn god, wat een oudbollige uitspraak.) Maar jullie begrijpen wat ik bedoel.
Ik ben trouwens niet zo onder de indruk meer van het openbaar vervoer. We hadden telkens lange wachttijden op weg en terug van de Efteling, en toen ik de treinen het meeste nodig had reden ze niet. De ochtend van mijn vertrek zou ik het vliegtuig niet gehaald hebben als Sandra's ouders me niet naar het vliegveld hadden gebracht - iets waarvoor ze mijn eeuwige dank (nog steeds!) hebben.
De vlucht terug was zalig. De stoel naast me was vrij, dus ik kon met mijn twee kussentjes op de leuning van 1 stoel languit liggen en naar muziek luisteren. Heerlijk geslapen voor een uur of vijf, geweldig. En de jetlag was erg handig omdat ik elke ochtend lekker vroeg op kon staan om huiswerk te maken/rond te hangen tot ik naar school moest.
Nu het nostalgie gedeelte! Dit is niet boeiend voor mensen die niet bij me op ponyrijden zaten vroeger, maar ik vind het wel leuk om te vertellen.
Met Engels was er een opdracht om je ogen dicht te doen en te denken over een speciale plek, een speciaal seizoen, een soort talisman uit je jeugd, of iets dergelijks. Ik deed de eerste en de laatste daarvan. Beiden hadden betrekking op ponyrijden. Mijn speciale plek was boven in de wei bij José, en mijn talisman was de Heilige Haarbal. Doordat ik daar best wel diep in de nostalgie van zakte heb ik besloten dat ik zeker weten naar ponyrijden moet komen ergens deze zomer.
Tot dusver mijn leven terug in Amerika! Vol nostalgie en verlangens naar Nederland, wat een drama. Maak jullie alleen geen zorgen, want binnenkort gaat dat wel beter worden. De Müllertjes komen in mei, en ik ga waarschijnlijk met mijn vriendengroep prom boycotten en lasergamen in de plaats daarvan. Zal erg vermakelijk moeten zijn! Nouja, tot de volgende keer allemaal. ^^
Laat ik even niet nuanceren: Ik zou veel liever in Nederland zijn dan in Amerika. Ik vind het in Nederland leuker.
Zo.
Dat betekent niet dat ik terug wil verhuizen, maar ik vind het wel leuker in Nederland. Alhoewel... dat komt tegenwoordig volgens mij totaal door de mensen die er zijn, niet door het land. Lake Oswego is echt prachtig. Gisteren ging ik wandelen (muziek aan, lekker in de zon) en dat is zeker mooi. De bloesems in de bomen, zonlicht op het meer, gezellige huisjes boven op de berg... Met de omgeving is niets mis. Met mijn vrienden hier ook niet trouwens, maar ik mis jullie wel heel erg, vooral wanneer zo'n reisje naar Nederland me eraan herinnert.
Oh, ja, dat was erg leuk trouwens. Iedereen zien, het dagje op school, naar de Efteling met Rick, die taart bakken, de pannenkoeken en piano extravaganza bij San... op en top vermakelijk! (Mijn god, wat een oudbollige uitspraak.) Maar jullie begrijpen wat ik bedoel.
Ik ben trouwens niet zo onder de indruk meer van het openbaar vervoer. We hadden telkens lange wachttijden op weg en terug van de Efteling, en toen ik de treinen het meeste nodig had reden ze niet. De ochtend van mijn vertrek zou ik het vliegtuig niet gehaald hebben als Sandra's ouders me niet naar het vliegveld hadden gebracht - iets waarvoor ze mijn eeuwige dank (nog steeds!) hebben.
De vlucht terug was zalig. De stoel naast me was vrij, dus ik kon met mijn twee kussentjes op de leuning van 1 stoel languit liggen en naar muziek luisteren. Heerlijk geslapen voor een uur of vijf, geweldig. En de jetlag was erg handig omdat ik elke ochtend lekker vroeg op kon staan om huiswerk te maken/rond te hangen tot ik naar school moest.
Nu het nostalgie gedeelte! Dit is niet boeiend voor mensen die niet bij me op ponyrijden zaten vroeger, maar ik vind het wel leuk om te vertellen.
Met Engels was er een opdracht om je ogen dicht te doen en te denken over een speciale plek, een speciaal seizoen, een soort talisman uit je jeugd, of iets dergelijks. Ik deed de eerste en de laatste daarvan. Beiden hadden betrekking op ponyrijden. Mijn speciale plek was boven in de wei bij José, en mijn talisman was de Heilige Haarbal. Doordat ik daar best wel diep in de nostalgie van zakte heb ik besloten dat ik zeker weten naar ponyrijden moet komen ergens deze zomer.
Tot dusver mijn leven terug in Amerika! Vol nostalgie en verlangens naar Nederland, wat een drama. Maak jullie alleen geen zorgen, want binnenkort gaat dat wel beter worden. De Müllertjes komen in mei, en ik ga waarschijnlijk met mijn vriendengroep prom boycotten en lasergamen in de plaats daarvan. Zal erg vermakelijk moeten zijn! Nouja, tot de volgende keer allemaal. ^^
vrijdag 14 maart 2008
Saai
Wat is de definitie van saai? Een les waar je constant op moet letten al boeit het vak je niks? Leven in een plek waar je niet uit mag na twaalf uur? Geen interessante liefdesinteresses die je veel en vaak om de nek hangen?
Laatst kwam ik Jake weer eens tegen in de school. Zijn vader werkt ook bij Nike, en samen met Ilse, Cisco en mij is hij deel van de reeds verhuisde groep Nederlanders op mijn school. Reeds is relatief - een aantal jaar. Jake is hier volgens mij al twee jaar. We gaan allebei naar Nederland tijdens spring break, en kijken er allebei naar uit. Alhoewel, om verschillende redenen.
Jake vindt het namelijk saai hier. Cisco heeft hetzelfde sentiment aangegeven. Gelukkig gaan zij beiden verhuizen deze zomervakantie, dus ze hoeven er niet onder te lijden. (Wel jammer - op hun oefen ik mijn Nederlands.) Maargoed. Leven hier is dus 'saai'. Dan vraag ik me af wat spannend is in Nederland. Het drinken? Het laat uitgaan? Het gevoel dat je overal heen kan zonder hulp van je ouders?
Ik vind het hier namelijk absoluut niet saai, maar ik heb nooit van uitgaan gehouden. Voor mij zijn Japans club activiteiten een stuk leuker dan een avondje naar een ander soort club in Nederland. Dat is puur persoonlijk uiteraard, maar toch kan ik naast het fietsen, openbaar vervoer en het uitgaan niet bedenken wat er spannender is aan Nederland. Ik vind in Amerika zijn op zichzelf al spannend - het voelt alsof je in een land woont die echt uitmaakt, waar andere landen over horen zelfs al willen ze dat niet. Je bent in het land waar de Oscars worden uitgedeeld, en dat voelt goed.
Met geschiedenis hadden we het er zelfs over, dat er een theorie is dat risico's nemen genetisch bepaald is. Aangezien Amerika vooral bestaat uit mensen wiens voorgangers risico's namen - namelijk emigreren naar een land waar je niet weet wat voor toekomst je te wachten staat - wordt genetica aangewezen als oorzaak van de happy-go-lucky, shoot-for-the-stars Amerikanen. Of het waar is weet ik niet. Is Amerika een zogenoemde world power omdat het bestaat uit mensen die risico's nemen? Geen idee. Maar er is wel een bepaalde sfeer hier die lijkt te zeggen dat niks onmogelijk is - al is meer verboden dan in Nederland.
Dit wil niet zeggen dat ik Nederland niet spannend vind trouwens, al ligt mijn liefde voor Oranje vooral in het openbaar vervoer en het fietsen. Maar dat het hier saai is? Nee, dat zeker niet.
We verloren trouwens wel met bowlen, maar het andere team gebruikte bumpers, pffft. De diehard Japans-clubbers (die in de meerderheid waren) vonden dat bumpers voor mietjes waren. En dat is zo. Dus éigenlijk hebben we gewonnen!
Laatst kwam ik Jake weer eens tegen in de school. Zijn vader werkt ook bij Nike, en samen met Ilse, Cisco en mij is hij deel van de reeds verhuisde groep Nederlanders op mijn school. Reeds is relatief - een aantal jaar. Jake is hier volgens mij al twee jaar. We gaan allebei naar Nederland tijdens spring break, en kijken er allebei naar uit. Alhoewel, om verschillende redenen.
Jake vindt het namelijk saai hier. Cisco heeft hetzelfde sentiment aangegeven. Gelukkig gaan zij beiden verhuizen deze zomervakantie, dus ze hoeven er niet onder te lijden. (Wel jammer - op hun oefen ik mijn Nederlands.) Maargoed. Leven hier is dus 'saai'. Dan vraag ik me af wat spannend is in Nederland. Het drinken? Het laat uitgaan? Het gevoel dat je overal heen kan zonder hulp van je ouders?
Ik vind het hier namelijk absoluut niet saai, maar ik heb nooit van uitgaan gehouden. Voor mij zijn Japans club activiteiten een stuk leuker dan een avondje naar een ander soort club in Nederland. Dat is puur persoonlijk uiteraard, maar toch kan ik naast het fietsen, openbaar vervoer en het uitgaan niet bedenken wat er spannender is aan Nederland. Ik vind in Amerika zijn op zichzelf al spannend - het voelt alsof je in een land woont die echt uitmaakt, waar andere landen over horen zelfs al willen ze dat niet. Je bent in het land waar de Oscars worden uitgedeeld, en dat voelt goed.
Met geschiedenis hadden we het er zelfs over, dat er een theorie is dat risico's nemen genetisch bepaald is. Aangezien Amerika vooral bestaat uit mensen wiens voorgangers risico's namen - namelijk emigreren naar een land waar je niet weet wat voor toekomst je te wachten staat - wordt genetica aangewezen als oorzaak van de happy-go-lucky, shoot-for-the-stars Amerikanen. Of het waar is weet ik niet. Is Amerika een zogenoemde world power omdat het bestaat uit mensen die risico's nemen? Geen idee. Maar er is wel een bepaalde sfeer hier die lijkt te zeggen dat niks onmogelijk is - al is meer verboden dan in Nederland.
Dit wil niet zeggen dat ik Nederland niet spannend vind trouwens, al ligt mijn liefde voor Oranje vooral in het openbaar vervoer en het fietsen. Maar dat het hier saai is? Nee, dat zeker niet.
We verloren trouwens wel met bowlen, maar het andere team gebruikte bumpers, pffft. De diehard Japans-clubbers (die in de meerderheid waren) vonden dat bumpers voor mietjes waren. En dat is zo. Dus éigenlijk hebben we gewonnen!
vrijdag 29 februari 2008
Leven is goed
Niet zo heel lang geleden had ik af en toe best wel spijt van verhuisd zijn. Niet meer! Ik geniet heel erg veel van mijn leven hier, en alle vrienden die ik gemaakt heb. Dat wil niet zeggen dat ik jullie niet meer mis; natuurlijk doe ik dat. Maar op een gezonde, goh-wat-gaat-het-leuk-zijn-ze-weer-te-zien manier in plaats van op een stomme manier.
Naast een algemeen gevoel van blijdschap heb ik bijster weinig te melden. Op Valentijnsdag hebben we dus het zenuwstelsel van ons varkentje ontleed, en dat was heel erg leuk. (Het was serieus leuk eigenlijk, niet sarcastisch bedoeld.) Verder waren er een aantal feestjes/avondjes van leuke dingen doen met clubs of vrienden. Oh, en ik deed mee aan zo'n quiz bowl spel over Three Cups of Tea. (Jeweetwel, waar je op een knop moet drukken als je het antwoord weet enzo.) Ik was vet goed, maar we verloren wel. De puntentelling was maf. Maarja, geen gezeur, het was heel gezellig.
Vanavond ook! Alle taal clubs (Japans, Frans, Spaans, Chinees, Duits, internationaal, etc) gaan bowlen tegen elkaar. Uiteraard bowl ik voor het Japans team. Wens me succes!
Naast een algemeen gevoel van blijdschap heb ik bijster weinig te melden. Op Valentijnsdag hebben we dus het zenuwstelsel van ons varkentje ontleed, en dat was heel erg leuk. (Het was serieus leuk eigenlijk, niet sarcastisch bedoeld.) Verder waren er een aantal feestjes/avondjes van leuke dingen doen met clubs of vrienden. Oh, en ik deed mee aan zo'n quiz bowl spel over Three Cups of Tea. (Jeweetwel, waar je op een knop moet drukken als je het antwoord weet enzo.) Ik was vet goed, maar we verloren wel. De puntentelling was maf. Maarja, geen gezeur, het was heel gezellig.
Vanavond ook! Alle taal clubs (Japans, Frans, Spaans, Chinees, Duits, internationaal, etc) gaan bowlen tegen elkaar. Uiteraard bowl ik voor het Japans team. Wens me succes!
zondag 27 januari 2008
We bouwden deze stad op steen en rol
Met zo'n informatieve titel weten jullie vast al wat jullie moeten verwachten in deze post. Nee? Oh, nouja, dan kom je er zo achter.
Ten eerste, één woord: varkensfoetus. Dit is het sensationele gedeelte van de post, die eigenlijk aan het einde zou moeten zodat jullie blijven lezen. Omdat ik dat soort commerciële onzin tegen ga in mijn blog zal ik dit voorval het eerste vertellen, aangezien dat min of meer chronologisch is.
Met 'Human Physiology & Anatomy', een heel leuk vak, moesten wij de spieren in een big aan kunnen wijzen in de praktijk. Dat betekent opensnijden, vellen en hier en daar het connective tissue en het vet wegschrapen. Geen pretje, vooral wanneer je op de droogste dagen al een zwakke maag hebt. Daarentegen ook geen ramp. De foetussen (even groot als een net geboren big) zaten eerst in grote vaten conserveermiddelen te drijven. Alhoewel, ze waren uiteraard dood dus het was meer zinken dan drijven. In ieder geval, ik moest een dood biggetje van de bodem van een groot vat vol conserveermiddelen pakken en in de bak die mijn partner vasthield neerleggen. Het probleem? Ik had wel een handschoen aan, maar het biggetje leek te diep te liggen om te pakken zonder een handschoen vol conserveermiddel-en-dode-big sap te krijgen.
Dit was mijn roeping. Mijn missie. Ik moest en zou het biggetje uit het vat halen en in het bakje leggen. Falen was geen optie.
Drama achterwege, het lukte me zonder een vieze hand te krijgen. Ik trok het biggetje aan haar pootje omhoog en kon haar toen uit het vat tillen met twee handen. Ze was verrassend zwaar en ze leek op een big zoals je op de kinderboerderij ziet, behalve dat er een beetje navelstreng aan haar zat en ze een snee had achter haar oor waar ze geïnjecteerd was met spul om haar goed te houden. Ze was ook een beetje verkleurd, gelig, net zoals het dode mens die ik een paar maanden geleden zag met het biologie reisje.
Eerst zien wat ze was. Een meisje. Dat zie je aan het feit dat ze geen vage knobbel had onder haar staart en eh... een extra gaatje ofzo. Het was wel heel grappig toen mijn partner de sekse van het biggetje dacht te weten omdat het beest tepels had. Ik herinnerde haar dat jongens ook tepels hebben. Het was niet erg dom verder, want soms vergeet je dat soort dingen, vooral terwijl je in een wolk conserveermiddel-geur staat. We noemden ons biggetje Ophelia. Daarna moesten we haar op haar rug leggen en de pootjes uit elkaar houden door ze met touw via de onderkant van de bak aan elkaar te binden. Ik zal niet verder gaan dan dat - het was gewoon knippen en schrapen en weetikveelwat vanaf daar, en ik heb sindsdien geen varkensvlees kunnen eten. Het is trouwens wel heel grappig dat ik in het begin dapper was en langzaam afzwakte in een waas misselijkheid, terwijl mijn partner juist zwakjes begon en op het einde een held was.
Oh, trouwens, voor degenen die het zich afvragen: die foetussen krijg je wanneer zwangere varkens geslacht worden. In plaats van de dode biggetjes weggooien worden ze aan 'de wetenschap' verkocht.
Voor zover mijn ontleed-avontuur. Er zijn ook andere dingen - auto rijden, films kijken met Chaney, foto's voor het jaarboek met de Japans club - maar geen hele nieuwe dingen. Met wiskunde had ik laatst 86% voor een repetitie, en het irriteert me enorm dat ik dat gewoon een slecht cijfer vind. In Nederland vindt je dat een geweldig cijfer. (Ik wel, in ieder geval.) Hier niet.
Over cijfers gesproken, ik heb net finals gehad. Dat is een soort toetsweek, maar dan voor al je vakken alle stof van het vorige half jaar. Geen pretje, maar ook niet onmogelijk. Ik zal weten of het erg is wanneer ik eenmaal mijn cijfers terug heb.
Heb ik al gezegd dat ik in maart kom? Ik kom in maart. (23 tot 30 maart) Yay! Misschien heb ik mijn rijbewijs dan al, maar dat is twijfelachtig.
Nog cooler: ik heb dit weekend een roze Nintendo DS gekocht met daarbij Final Fantasy XII: Revenant Wings. Het is echt heel erg leuk! Veel beter dan de gameboy advanced. (Al is dat te verwachten.) Dat is het wel zo'n beetje.
Doei iedereen, en herinner: De ultieme gemeten waarde van een man is niet waar hij staat op comfortabele momenten, maar waar hij staat in tijden van streven en tegenstrijdigheid. (Het was laatst Martin Luther King Day in Amerika.)
Ten eerste, één woord: varkensfoetus. Dit is het sensationele gedeelte van de post, die eigenlijk aan het einde zou moeten zodat jullie blijven lezen. Omdat ik dat soort commerciële onzin tegen ga in mijn blog zal ik dit voorval het eerste vertellen, aangezien dat min of meer chronologisch is.
Met 'Human Physiology & Anatomy', een heel leuk vak, moesten wij de spieren in een big aan kunnen wijzen in de praktijk. Dat betekent opensnijden, vellen en hier en daar het connective tissue en het vet wegschrapen. Geen pretje, vooral wanneer je op de droogste dagen al een zwakke maag hebt. Daarentegen ook geen ramp. De foetussen (even groot als een net geboren big) zaten eerst in grote vaten conserveermiddelen te drijven. Alhoewel, ze waren uiteraard dood dus het was meer zinken dan drijven. In ieder geval, ik moest een dood biggetje van de bodem van een groot vat vol conserveermiddelen pakken en in de bak die mijn partner vasthield neerleggen. Het probleem? Ik had wel een handschoen aan, maar het biggetje leek te diep te liggen om te pakken zonder een handschoen vol conserveermiddel-en-dode-big sap te krijgen.
Dit was mijn roeping. Mijn missie. Ik moest en zou het biggetje uit het vat halen en in het bakje leggen. Falen was geen optie.
Drama achterwege, het lukte me zonder een vieze hand te krijgen. Ik trok het biggetje aan haar pootje omhoog en kon haar toen uit het vat tillen met twee handen. Ze was verrassend zwaar en ze leek op een big zoals je op de kinderboerderij ziet, behalve dat er een beetje navelstreng aan haar zat en ze een snee had achter haar oor waar ze geïnjecteerd was met spul om haar goed te houden. Ze was ook een beetje verkleurd, gelig, net zoals het dode mens die ik een paar maanden geleden zag met het biologie reisje.
Eerst zien wat ze was. Een meisje. Dat zie je aan het feit dat ze geen vage knobbel had onder haar staart en eh... een extra gaatje ofzo. Het was wel heel grappig toen mijn partner de sekse van het biggetje dacht te weten omdat het beest tepels had. Ik herinnerde haar dat jongens ook tepels hebben. Het was niet erg dom verder, want soms vergeet je dat soort dingen, vooral terwijl je in een wolk conserveermiddel-geur staat. We noemden ons biggetje Ophelia. Daarna moesten we haar op haar rug leggen en de pootjes uit elkaar houden door ze met touw via de onderkant van de bak aan elkaar te binden. Ik zal niet verder gaan dan dat - het was gewoon knippen en schrapen en weetikveelwat vanaf daar, en ik heb sindsdien geen varkensvlees kunnen eten. Het is trouwens wel heel grappig dat ik in het begin dapper was en langzaam afzwakte in een waas misselijkheid, terwijl mijn partner juist zwakjes begon en op het einde een held was.
Oh, trouwens, voor degenen die het zich afvragen: die foetussen krijg je wanneer zwangere varkens geslacht worden. In plaats van de dode biggetjes weggooien worden ze aan 'de wetenschap' verkocht.
Voor zover mijn ontleed-avontuur. Er zijn ook andere dingen - auto rijden, films kijken met Chaney, foto's voor het jaarboek met de Japans club - maar geen hele nieuwe dingen. Met wiskunde had ik laatst 86% voor een repetitie, en het irriteert me enorm dat ik dat gewoon een slecht cijfer vind. In Nederland vindt je dat een geweldig cijfer. (Ik wel, in ieder geval.) Hier niet.
Over cijfers gesproken, ik heb net finals gehad. Dat is een soort toetsweek, maar dan voor al je vakken alle stof van het vorige half jaar. Geen pretje, maar ook niet onmogelijk. Ik zal weten of het erg is wanneer ik eenmaal mijn cijfers terug heb.
Heb ik al gezegd dat ik in maart kom? Ik kom in maart. (23 tot 30 maart) Yay! Misschien heb ik mijn rijbewijs dan al, maar dat is twijfelachtig.
Nog cooler: ik heb dit weekend een roze Nintendo DS gekocht met daarbij Final Fantasy XII: Revenant Wings. Het is echt heel erg leuk! Veel beter dan de gameboy advanced. (Al is dat te verwachten.) Dat is het wel zo'n beetje.
Doei iedereen, en herinner: De ultieme gemeten waarde van een man is niet waar hij staat op comfortabele momenten, maar waar hij staat in tijden van streven en tegenstrijdigheid. (Het was laatst Martin Luther King Day in Amerika.)
zaterdag 5 januari 2008
Vakantie
Geweldig. Geweldig geweldig geweldig.
Ik denk niet dat een leukere vakantie mogelijk zou zijn geweest, als ik heel eerlijk ben. Mexico en Bonaire zijn niks bij naar Nederland en allemaal vrienden weer zien!
Het begon echter met familie zien in Schotland. Dat was ook leuk, en het gaf me een beetje tijd om mijn jetlag uit te zitten. Slapen kan op heel veel verschillende plekken, gelukkig:
Op de grond bij mijn oma:
In een restaurant:
Toen ik in Nederland aankwam was mijn jetlag voorbij. Dat was maar goed ook, want ik zou anders heel veel gezelligheid gemist hebben. Het was zo leuk! Gelijk de eerste avond dat ik in Ugchelen was logeerde ik bij Sandra met Esther en Mandy, en die hadden een appeltaart voor me gebakken met de letter V in marsepein erop. Dat was zo lief! Wat ook onsprekelijk lief was was het feit dat Sandra, Mandy en Esther allemaal om half acht opstonden met me de volgende ochtend omdat ik nou eenmaal debiel genoeg was om om half elf in Huizen te moeten zijn. Ik zal niet snel vergeten hoe ik in mijn roze pyjama over straat naar huis rende met een doos appeltaart in mijn handen.
Na even in Huizen te zijn was het tof om te bowlen met iedereen van school. Het was zo raar jullie allemaal weer te zien, maar ook heel leuk. Alsof er helemaal niks veranderd was, terwijl ik al een half jaar in Amerika woon. Dat gevoel kreeg ik trouwens wel vaker terwijl ik in Nederland was. Ik had verwacht dat ik me als buitenstaander zou voelen, of ten minste alsof ik er niet écht meer bij hoorde, maar dat voelde ik totaal niet. Het was met schoolvrienden trouwens wel heel vervelend dat we maar zo kort samen konden zijn - volgende keer dat ik in Nederland ben zorg ik dat we meer tijd hebben. (Als jullie me nog willen zien na mijn verschrikkelijke bowling talent te waarnemen.)
Na mijn rampzalige bowling pogingen (totaal gebaseerd op geluk, richten maakte het alleen maar erger) was het tijd om Rick weer te zien. Het was (net zoals de voorgaande ontmoetingen) heel gezellig, en we poogden samen Final Fantasy 9 uit te spelen de keren dat we elkaar zagen. Dat was echter een onbereikbaar doel. Ik weet niet hoeveel van jullie RPGs spelen zoals Final Fantasy, maar die spelletjes duren minstens 60 uur meestal, en zoveel tijd hadden we niet. Wat ook heel cool was was toen Rick me later in de week Dearly Beloved op de piano leerde spelen. (Dat is het liedje dat speelt op het menu scherm van Kingdom Hearts, voor de onwetenden.) Ik kan hem jammer genoeg nog steeds niet zelf spelen, alleen het deel met de rechterhand. De pedaal op een piano is ook nog steeds een mysterie, maar het komt in de buurt!
Verder waren er nog meer toffe dingen, zoals nieuwjaar en de TaZrum meeting. Met nieuwjaar overleefde Mandy een vuurpijl in haar maag, die (gelukkig) kaatste en een meter van ons af explodeerde. Met de TaZrum meeting overleefden de aanwezigen ik en Sander die 'All I Ask of You' zongen, ook een wonder! Al met al was mijn weekje Nederland een geweldig succes. Ik heb me zo erg vermaakt! De terugreis was ook helemaal niet zo erg - ik was verschikkelijk moe, maar de reis was zo voorbij.
Trouwens, Stefan, ik zag je op de fiets een keer (maar kon niet op tijd roepen), dus we hebben elkaar dit jaar inderdaad meer gezien dan voorgaande jaren.
Nu moet ik nog wachten op de filmpjes en foto's waarop ik mijzelf belachelijk maak op de meeting en is het helemaal af. Zometeen begint het Amerikaanse leven weer - maar ik had een hele leuke pauze tussendoor.
Bedankt iedereen! Alles was super, en ik ga jullie missen zoals een walrus die zijn emmer mist.
Etc.
Ik denk niet dat een leukere vakantie mogelijk zou zijn geweest, als ik heel eerlijk ben. Mexico en Bonaire zijn niks bij naar Nederland en allemaal vrienden weer zien!
Het begon echter met familie zien in Schotland. Dat was ook leuk, en het gaf me een beetje tijd om mijn jetlag uit te zitten. Slapen kan op heel veel verschillende plekken, gelukkig:
Op de grond bij mijn oma:
In een restaurant:
Toen ik in Nederland aankwam was mijn jetlag voorbij. Dat was maar goed ook, want ik zou anders heel veel gezelligheid gemist hebben. Het was zo leuk! Gelijk de eerste avond dat ik in Ugchelen was logeerde ik bij Sandra met Esther en Mandy, en die hadden een appeltaart voor me gebakken met de letter V in marsepein erop. Dat was zo lief! Wat ook onsprekelijk lief was was het feit dat Sandra, Mandy en Esther allemaal om half acht opstonden met me de volgende ochtend omdat ik nou eenmaal debiel genoeg was om om half elf in Huizen te moeten zijn. Ik zal niet snel vergeten hoe ik in mijn roze pyjama over straat naar huis rende met een doos appeltaart in mijn handen.
Na even in Huizen te zijn was het tof om te bowlen met iedereen van school. Het was zo raar jullie allemaal weer te zien, maar ook heel leuk. Alsof er helemaal niks veranderd was, terwijl ik al een half jaar in Amerika woon. Dat gevoel kreeg ik trouwens wel vaker terwijl ik in Nederland was. Ik had verwacht dat ik me als buitenstaander zou voelen, of ten minste alsof ik er niet écht meer bij hoorde, maar dat voelde ik totaal niet. Het was met schoolvrienden trouwens wel heel vervelend dat we maar zo kort samen konden zijn - volgende keer dat ik in Nederland ben zorg ik dat we meer tijd hebben. (Als jullie me nog willen zien na mijn verschrikkelijke bowling talent te waarnemen.)
Na mijn rampzalige bowling pogingen (totaal gebaseerd op geluk, richten maakte het alleen maar erger) was het tijd om Rick weer te zien. Het was (net zoals de voorgaande ontmoetingen) heel gezellig, en we poogden samen Final Fantasy 9 uit te spelen de keren dat we elkaar zagen. Dat was echter een onbereikbaar doel. Ik weet niet hoeveel van jullie RPGs spelen zoals Final Fantasy, maar die spelletjes duren minstens 60 uur meestal, en zoveel tijd hadden we niet. Wat ook heel cool was was toen Rick me later in de week Dearly Beloved op de piano leerde spelen. (Dat is het liedje dat speelt op het menu scherm van Kingdom Hearts, voor de onwetenden.) Ik kan hem jammer genoeg nog steeds niet zelf spelen, alleen het deel met de rechterhand. De pedaal op een piano is ook nog steeds een mysterie, maar het komt in de buurt!
Verder waren er nog meer toffe dingen, zoals nieuwjaar en de TaZrum meeting. Met nieuwjaar overleefde Mandy een vuurpijl in haar maag, die (gelukkig) kaatste en een meter van ons af explodeerde. Met de TaZrum meeting overleefden de aanwezigen ik en Sander die 'All I Ask of You' zongen, ook een wonder! Al met al was mijn weekje Nederland een geweldig succes. Ik heb me zo erg vermaakt! De terugreis was ook helemaal niet zo erg - ik was verschikkelijk moe, maar de reis was zo voorbij.
Trouwens, Stefan, ik zag je op de fiets een keer (maar kon niet op tijd roepen), dus we hebben elkaar dit jaar inderdaad meer gezien dan voorgaande jaren.
Nu moet ik nog wachten op de filmpjes en foto's waarop ik mijzelf belachelijk maak op de meeting en is het helemaal af. Zometeen begint het Amerikaanse leven weer - maar ik had een hele leuke pauze tussendoor.
Bedankt iedereen! Alles was super, en ik ga jullie missen zoals een walrus die zijn emmer mist.
Etc.
Abonneren op:
Posts (Atom)