Nederland en nostalgie

Het is een beetje raar om mijn vorige blogpost te lezen na een reisje naar Nederland. Ookal vind ik het hier nog steeds niet "saai"... Nouja, laat ik eerlijk zijn. Wanneer ik in Nederland ben heb ik het een stuk leuker dan hier, al is dat waarschijnlijk ook omdat ik dan vakantie heb en gewoon meer kan doen. En weer doe ik het!

Laat ik even niet nuanceren: Ik zou veel liever in Nederland zijn dan in Amerika. Ik vind het in Nederland leuker.

Zo.

Dat betekent niet dat ik terug wil verhuizen, maar ik vind het wel leuker in Nederland. Alhoewel... dat komt tegenwoordig volgens mij totaal door de mensen die er zijn, niet door het land. Lake Oswego is echt prachtig. Gisteren ging ik wandelen (muziek aan, lekker in de zon) en dat is zeker mooi. De bloesems in de bomen, zonlicht op het meer, gezellige huisjes boven op de berg... Met de omgeving is niets mis. Met mijn vrienden hier ook niet trouwens, maar ik mis jullie wel heel erg, vooral wanneer zo'n reisje naar Nederland me eraan herinnert.

Oh, ja, dat was erg leuk trouwens. Iedereen zien, het dagje op school, naar de Efteling met Rick, die taart bakken, de pannenkoeken en piano extravaganza bij San... op en top vermakelijk! (Mijn god, wat een oudbollige uitspraak.) Maar jullie begrijpen wat ik bedoel.

Ik ben trouwens niet zo onder de indruk meer van het openbaar vervoer. We hadden telkens lange wachttijden op weg en terug van de Efteling, en toen ik de treinen het meeste nodig had reden ze niet. De ochtend van mijn vertrek zou ik het vliegtuig niet gehaald hebben als Sandra's ouders me niet naar het vliegveld hadden gebracht - iets waarvoor ze mijn eeuwige dank (nog steeds!) hebben.

De vlucht terug was zalig. De stoel naast me was vrij, dus ik kon met mijn twee kussentjes op de leuning van 1 stoel languit liggen en naar muziek luisteren. Heerlijk geslapen voor een uur of vijf, geweldig. En de jetlag was erg handig omdat ik elke ochtend lekker vroeg op kon staan om huiswerk te maken/rond te hangen tot ik naar school moest.

Nu het nostalgie gedeelte! Dit is niet boeiend voor mensen die niet bij me op ponyrijden zaten vroeger, maar ik vind het wel leuk om te vertellen.

Met Engels was er een opdracht om je ogen dicht te doen en te denken over een speciale plek, een speciaal seizoen, een soort talisman uit je jeugd, of iets dergelijks. Ik deed de eerste en de laatste daarvan. Beiden hadden betrekking op ponyrijden. Mijn speciale plek was boven in de wei bij José, en mijn talisman was de Heilige Haarbal. Doordat ik daar best wel diep in de nostalgie van zakte heb ik besloten dat ik zeker weten naar ponyrijden moet komen ergens deze zomer.

Tot dusver mijn leven terug in Amerika! Vol nostalgie en verlangens naar Nederland, wat een drama. Maak jullie alleen geen zorgen, want binnenkort gaat dat wel beter worden. De Müllertjes komen in mei, en ik ga waarschijnlijk met mijn vriendengroep prom boycotten en lasergamen in de plaats daarvan. Zal erg vermakelijk moeten zijn! Nouja, tot de volgende keer allemaal. ^^